Türkiye'nin Problem Çözen Çocuğu: Matematik Eğitiminin Kültürel Alanlarının Tarihsel Bir Analizi

ÖZ

Bu çalışma, matematiği öğrenme ve öğretme ile ilgili pedagojik uygulamaların tarihsel koşullar ile nasıl ilişkilendiğini ve Türkiye'nin erken Cumhuriyet yıllarında (1923-1940) belirli bir insan türü olarak problem çözen çocuğun oluşum süreçlerini şimdinin tarihi yöntemi ile araştırmaktadır. Veri kaynakları dönemin matematik öğretim programları, ders kitapları ve öğretmen kılavuz kitaplarıdır. Analiz, program ve öğretim materyallerinde modern özneyi ve ötekini oluşturan, normalleştiren, farklılaştıran ve sınıflandıran epistemolojik ilkelere odaklanmaktadır. Elde edilen bulgular, matematik eğitimini düzenleyen bilgi ve uygulamaların, bazılarını inançlı-disiplinli bedenler ve diğerlerini ulusun vatandaşı olarak tanınmaları için müdahale edilmesi gerekenler olarak belirleyen normatif prensipleri içerdiğini ortaya koymaktadır. Makale ayrıca matematik eğitiminin, sosyal düzeni güvenceye almak için henüz uyum sağlamamış bedenlere sunduğu pedagojik tedbirleri araştırmakta, her çocuğun matematik öğrenebilmesi için önerilen uygulamaların çocukların farklılıklarını yeniden ortaya koyduğunu görünür kılmaktadır. Sonuçlar, matematik eğitiminin ve çağdaş okullaşmanın kültürel politikaları açısından tartışılmıştır. Yapılan analiz, çocuklar arasındaki farklılıkların çok yönlü ve karmaşık tarihsel-kültürel-pedagojik süreçlerin ürünü olarak oluştuğunu belirgin kılarak, eğitimde eşitlik ve eşitsizlik konularını tarihsel bir perspektifte ele almasıyla alana katkıda bulunmaktadır.