Email this article 
Abstract
Mevcut potansiyelinin en üst düzeyine kadar gelişmek her çocuğun hakkıdır. Bu hakkın uluslararası boyutta kabul edilmesi erken çocukluk gelişimi ve eğitim programlarının mantığının oluşturulmasında önemli bir destekleyici unsur sağlamaktadır. Ancak, harekete geçirilecek bu hakkın gerekleri yerine getirilmelidir. Çocuklar, haklarının gerçekleştirilmesi için yetişkinlere muhtaçtır (Myers, 1996). Bu da çocukların gelişimini ve eğitimini amaçlayan programların yetişkinler tarafından planlanması ve uygulanmasını- gerektirmektedir. Son yıllarda yapılan araştırmalar, çocukların yaşamlarının çok erken dönemlerinde başlayan, ebeveynleri ile çevrelerini desteklemeye yönelik ve çocuğun tüm gelişimini amaçlayan programların geliştirilmesini önermektedir. Buradaki esas amaç çocuğa ve çevresine eşit şekilde önem verilmesidir. Erken gelişim programlarında ailenin önem kazanması kuşkusuz Sameroff (1975) ile Bronfenbrenner'in (1979) etkileşimsel modellerinden kaynaklanmaktadır. Bu modeller gelişimi büyüyen bir insanla bu insanın içinde yaşadığı en yakın çevrenin doğasındaki değişme arasında süregelen karşılıklı bir uzlaşma olarak tanımlarlar.
